لخبطة و هفلطة

بقالى كتير اوى مكتبتش و ديه حاجة متضايقانى. اتخدت فى الدنيا و الزحمة تانى و نسيت اغلى حاجة عندى و هيا نفسى (طفلتى الداخلية) مقصرة اوى فى حقها و سيباها و مشغولة عنها و مكسلة اتكلم معاها او بالاحرى خايفة اتكلم معاها اصل معنديش اجابات لأسئلتها. هيا جعانة و انا معنديش حاجة ادهيلها و لقائياً تفكيرى بيروح و يقول " لغاية امتى هتفضلى لوحدك امتى هيجى حد و يسدد احتياجاتك ز يهتم بيكِ". و بعدين افوق و اقول لنفسى لسه بعد ده كله مستنية حد من بره علشان يحبك. كل يوم باكتشف ان التغيير اسلوب حياة مش بس فترة او حاجة واحدة بعينها باتغير فيها. لا هو تمرين على اسلوب حياة مختلف ماتعودتش عليه

يعنى مثلا اول ما باجوع باروح للخيالات او لاوقات حلوة فة العلاقة السابقة و باخد وقت لغاية ما فوق و اقول لنفسى بس ده مكنش حقيقى و كان تمنه غالى و كان مزيف و بعدين تتكرر الحكاية ديه تانى و اقول لنفسى نفس الكلام و ينتهى الامر بانى اقول لنفسى امتى هتقابلى حد يرعاكِ و يحبِك و بعدين ارد و اقول بس ديه اعتمادية و هكذا ..ة

هو انا تقريبَا زهقت او قربت اتجنن مش عارفة هتغير امتى و هل هيجى اليوم اللى فيه يقف هذا الحوار المتكرر كل يوم. مش عارفة اعمل ايه و لا استنى ايه ... !!!!!!1